Н. Гілевіч

Уводзіны
Н. Гілевіч – гэта выдатны паэт, перакладчык, фалькларыст, літаратуразнаўца, крытык, публіцыст, драматург, дзіцячы пісьменнік. Яго жыццёвы шлях ўражвае: ад вясковага хлапчука з мнагадзетнай сям’і, вучня Гайнаўскай сямігодкі — да прафесара (1978), заслужанага дзеяча навукі Беларусі (1980), лаўрэата Дзяржаўнай прэміі Беларусі імя Янкі Купалы (1980), народнага паэта Беларусі (1991).
Н. Гілевіч быў адзначаны дзяржаўнымі ордэнамі і медалямі ў савецкі час, у незалежнай Беларусі ўганараваны медалём Ф. Скарыны. За перакладчыцкую працу ён атрымаў балгарскі ордэн Кірылы і Мяфодзія І ступені, ордэн Югаслаўскай зоркі са стужкай. Ён стаў лаўрэатам Міжнароднай літаратурнай прэміі імя Хрыста Боцева. Усе гэтыя ўзнагароды замежных краін — прызнанне асабістых заслуг пісьменніка, яго таленту і майстэрства — адначасова з’яўляюцца сведчаннем годнасці, высокага аўтарытэту і шанавання беларускай літаратуры ў свеце.
Як вядома, радкі яго вершаў, пакладзеныя на музыку, загучалі цудоўнымі песнямі: “Вы шуміце, бярозы” (муз. Э. Ханка), “Я хаджу закаханы” (муз. І. Лучанка), “Палыновая росстань” (муз. Э. Зарыцкага), “Сонца ў азерцы” (муз. Л. Захлеўнага), “Жаўраначка” (муз. Э. Ханка) і інш.
У дадзенай рабоце будуць разгледжаны фальклорныя матывы і жанры ў паэзіі Н. Гілевіча; будзе звернута ўвага на вершы паэта, у якіх раскрываецца чароўны свет прыроды і дзяцінства.
Тэма работы дастаткова актуальная, так як у сучасным грамадстве вельмі важным з’яўляецца праблема выхавання добрага, шчырага, душэўнага, чулага чалавека. Якраз творы Н. Гілевіча – дзейсны сродак у гэтым пытанні.

Заключэнне
Варта адзначыць, што Н. Гілевіч імкнецца адкрыць незвычайнае ў звычайным, абудзіць эмацыянальна-ўзнёслае ўспрыманне навакольнай прыроды. Ён трымаецца маральна-этычных і гуманістычных прынцыпаў народнага выхавання: сваімі творамі абуджае ў дзяцей лепшыя чалавечыя якасці – дабрыню, сумленнасць, чуласць, спагадлівасць і любоў.
Ніл Гілевіч як удумлівы і дальнабачны пісьменнік-педагог выдатна ведае, што будучыня грамадства і чалавецтва ўвогуле пачынаецца з дзяцінства. Ён лічыць, што ўсё самае важнае, што ёсць у кожным дарослым, ідзе з гадоў дзяцінства, а пазней усё ў асноўным будзе ў той ці іншай меры паўтарэннем. Адрасуючы свае кнігі і творы дзецям, абапіраючыся на народную педагогіку, Н. Гілевіч тым самым клапоціцца пра духоўнасць грамадства, трываласць гуманістычнай свядомасці, бо без дабрыні, любові, спагады няма самога чалавека.