Праблема генетычнага фатуму у рамане У Фолкнера "Святло у жниуни" и аповесци М Гарэцкага "Дзве душы"

Уводзіны
Тэма генетычнага фатуму чалавека з’яўляецца нераскрытай і выклікае цікавасць да вывучэння. Пісьменнікі з розных краін свету пішуць працы на гэтую тэму, але не толькі пісьменнікаў цікавіць праблема выхавання або генаў. Псіхолагі таксама на працягу дзесяцігоддзяў спрачаюцца на тэму: “Што мацней, гены ці выхаванне?” Адназначнага адказу на гэтае пытанне няма, што ўзмацняе актуальнасць даследавання і менавіта таму праблема генетычнага фатуму ў рамане У. Фолкнера “Святло ў жніўні” і аповесці М. Гарэцкага “Дзве душы” выклікае цікавасць да глыбіннага вывучэння.
Такія пісьменнікі і крытыкі, як А. Адамовіч, Т. Голуб, Д. Бугаёў, В. Атрашпевіч, П. Васючэнка, В. Лібман, Н. Анастасьеў, Р. Арлова, М. Каўлі заўмаліся вывучэннем творчасці М. Гарэцкага і У. Фолькнера, аднак супастаўляльны аналіз яшчэ не быў зроблены.
Прадметам даследавання з’яўляецца лёс галоўных герояў двух пісьменнікаў.
Аб’ектам даследавання з’яўляецца раман У. Фолкнера “Святло ў жніўні” і аповесць М. Гарэцкага “Дзве душы”.
Мэта даследавання: выявіць, як праз выхаванне і жыццё чалавека фатум уплывае на яго думкі, паводзіны на матэрыяле литаратурных твораў М. Гарэцкага і У. Фолькнера.
З дадзенай мэты вынікаюць наступныя задачы:
 праналізаваць раман У. Фолкнера “Святло ў жніўні” з пункту гледжання праблематыкі, асноўных сюжэтных ліній, якія нясуць сэнсавызначальны змест (біяграфіі герояў як элемнт генетычны фатуму);
 вылучыць асноўныя адметнасці цэнтральнага персанажа аповесці М. Гарэцкага;
 вызначыць агульнае ў паказе герояў і іх лёсаў, пачынаючы ад нараджэння герояў і да смерці.

Заключэнне
Уільям Фолкнер – гэта мастак, чыя творчасць ёсць вынік складанага працэсу сінтэзу двух эстэтычных пачаткаў: традыцыі і наватарства. Застаючыся дакладным пераемнікам традыцый мінулых гадоў, ён пераняў іх мастацкі досвед, ідэйна-эстэтычныя дасягненні. Але ён не замкнуўся ў рамках дасягнутых правіл, законаў, прынцыпаў адлюстравання рэчаіснасці. Падпарадкоўваючыся волі і рытму свайго часу, ён прыўнёс шмат новага, выпрацаваўшы цэласную сістэму новых прыёмаў, новую метадалогію мастацкага ўзнаўлення міру.
Ён не закрэсліў, не "адмяніў" мінулае, а па-свойму пераасэнсаваў і творча перапрацаваў дужы падмурак традыцый, падняўшы мастацтва на новую прыступку, надаўшы яму новае гучанне і дасягнуўшы новага рэзанансу. Ён здолеў, абапіраючыся на рэалістычны прынцып малюнка рэчаіснасці, праз фармалістычную методыку мадэрнізму стварыць новае, арыгінальнае мастацтва, улучальнае мастацкія сродкі сучаснай апавядальнай тэхнікі і традыцыйнай паэтыкі.
Выкарыстаўшы канструктыўныя прыёмы "струменя прытомнасці" і "унутранага маналогу", У.Фолкнер стварыў глыбока рэалістычныя па ўтрыманні твора, сталыя своеасаблівым даследаваннем гісторыі яго роднага боку, гісторыі амерыканскага Поўдня, якая ўвасобілася ў лёсах насельнікаў выдуманай акругі Йокнапатофы.
Максім Гарцкі стварыў вобраз чалавека з “двайной душой”, які нагадвае герояў У. Фолкнера. Яны падобны сваіх паходжаннем (Крыстмас і Абдзіраловіч), іх яднае няўпэўненасць і ваганне пры прыняцці рашэння.
Што ж тычыцца індывідуальнага стылю У.Фолкнера і М. Гарэцкага, то ён як бы ўбірае ў сябе і элементы "стылю эпохі", г.зн. так званай эпохі "чырвоных трыццатых", эпохі зараджэння новага сацыяльна-псіхалагічнага рамана, і спецыфічныя рысы "нацыянальнага стылю", г.зн. паўднёвую пышнасць, арнаментальнасць, маляўнічасць апісання і, нарэшце, прыёмы "эксперыментальнага мастацтва", стылю "фармалістычных школ", якія атрымалі ў той час шырокае распаўсюджванне, з аднаго боку, і ваганні і неразуменне новага укладу сваей эпохі, з другога. ....