Эвалюцыя органау улады и киравання БССР у 1919-1939 гадах

УВОДЗІНЫ
Рэспубліка Беларусь з прыняццем 27 ліпеня 1990 г. Дэкларацыі аб сваім дзяржаўным суверэнітэце, у якой урачыста абвяшчаліся вяршэнства, самастойнасць і паўната дзяржаўнай улады рэспублікі ў межах яе тэрыторыі,апынулася ў складаным палітычным становішчы, бо значная частка яе насельніцтва аказалася слаба падрыхтаванай да незалежнага дэмакратычнага дзяржаўнагажыцця.
Такое становішча склалася таму, што на працягу некалькіх стагоддзяў абмяжоўвалася беларуская культура,з амоўчвалася або скажалася гісторыя беларускай дзяржаўнасці і права.
Прыняцце новай Канстытуцыі Рэспублікі Беларусь (1994) (з папраўкамі і дапаўненнямі 1996 года ), якая фунтуецца на неад'емным праве беларускага народа на сама-вызначэнне і абапіраецца на шматвяковую гісторыю развіцця беларускай дзяржаўнасці, сведчыць аб неабход-насці грунтоўнага вывучэння гістарычнага шляху, што прайшла наша дзяржава.
Асабліва важнае значэнне, на наш погляд, мае гісторыя дзяржаўна-прававога будаўніцтва ў перыяд з 1919 па 1939 годы, бо нельга зразумець вялікіх пераўтварэнняў, што адбыліся ў нашым грамадстве і дзяржаве, без аналізу ўсёй сукупнасці гістарычных падзей, тых поспехаў, недахопаў і злоўжыванняў, якія адбываліся ў нашай дзяржаве.
Вывучэнне гісторыі дзяржавы і права Беларусі патрэбна беларускаму народу для ўсведамлення свайго нацыянальнага светапогляду, вызначэння месца сярод народаў свету.

ЗАКЛЮЧЭННЕ
Такім чынам, працэс эвалюцыі органау улады і кіравання быў надзвычай цяжкім і драматычным. Спецыфічнае геаграфічнае становішча Беларусі, перапляценне гістарычных лёсаў беларусаў з лёсамі прадстаўнікоў іншых народаў, і перш за ўсё рускага, польскага, літоўскага, іншыя асаблівасці абумовілі тое, што ў ёй агульнанацыянальныя інтарэсы ўступалі месца партыйна-класавым імкненням розных груп насельніцтва.
Акрамя таго, праяўляў жывучасць як вялікарускі, так і вялікапольскі шавінізм. Асаблівасцю палітычнага жыцця Беларусі ў 1920-я гг. з’яўлялася тое, што ў рэспубліцы, як і ва ўсім СССР, замацавалася аднапартыйная сістэма – адзін з важнейшых фактараў усталявання дыктатарскага рэжыму. Тэндэнцыя падпарадкавання лініі партыі ўсіх думак і поглядаў прывяла ў 30-я гг. да ўзмацнення партыйнага ўціску ў розных сферах жыцця, да масавых рэпрэсій.
Спачатку стварэнне СССР выклікала ў многіх народаў краіны надзею на больш справядлівае і дэмакратычнае кіраванне. Так, у кампетэнцыю вышэйшых органаў улады СССР адышлі знешняя палітыка, пытанні вайны і міру, права змянення знешніх граніц і пытанні іх змянення паміж рэспублікамі, узброеныя сілы, транспарт, сувязь, планаванне народнай гаспадаркі, фінансы, вырашэнне спрэчных пытанняў, якія маглі ўзнікнуць паміж рэспублікамі і інш. Але, як паказала жыццё, жорсткая цэнтралізацыя ўлады фактычна прывяла да сталінскай “аўтанамізацыі” Савецкіх рэспублік, што не ўмацоўвала, а, наадварот, аслабляла Савецкі Саюз і ў рэшце рэшт прывяла да яго распаду.