Контрольная работа

УВОДЗІНЫ

Пасля паражэння Германіі ў Першай сусветнай вайне стабілізацыя ў галіне міжнародных адносін пачалася з заканчэння так званага Рурскага крызісу 1923 г., які быў выкліканы ўвядзеннем Францыяй сваіх войск у гэты важнейшы прамысловы рэгіён Германіі з мэтай прымусіць яе выплачваць рэпарацыі. Крызіс паказаў, што эканамічнае адраджэнне Германіі адпавядае інтарэсам пераможцаў, інакш немагчыма было атрымліваць кампенсацыю за страты, якія панеслі краіны Антанты ў Першай сусветнай вайне.
Восенню 1925 г. у Лакарна (Швейцарыя) адбылася міжнародная канферэнцыя, на якой быў падпісаны так званы Рэйнскі гарантыйны пакт.
У 1926 г. Германія была прынята ў Лігу Нацый і атрымала, як і іншыя вялікія дзяржавы, пастаяннае месца ў яе Савеце. Адначасова ў 1926 г. у Берліне быў падпісаны савецка-германскі дагавор аб ненападзенні і нейтралітэце. СССР заручыўся падтрымкай Германіі ў тым, што апошняя не будзе ўдзельнічаць у прыняцці Лігай Нацый рашэнняў, якія будуць накіраваны супраць СССР.
Другая сусветная вайна была адной з самых жорсткіх з вядомых узброеных канфліктаў. Нягледзячы на вялікую колькасць даследванняў падзей 1939-1945 гг., навуковае асэнсаванне гэтых падзей працягваецца. Таму актуальнасць даннай тэмы абумоўліваецца неабходнасцю комплекснага вывучэння падзей гэтага перыяду, разумення іх узаемаабумоўленасці і ўплыву на лёс народаў, якія ўдзельнічалі ў Другой сусветнай вайне. Да апошняга часу не сціхаюсь спрэчкі адносна найбольш складанага для даследванняў пачатковага перыяду вайны.
Трэба адзначыць, што ў асвятленні і адзнаках вайны часта прысутнічае падтасоўка і падганянне фактаў пад пэўныя ідэолага-палітычныя канструкцыі. Калі ў савецкай гістарыяграфіі акцент рабіўся на кіруючую ролю КПСС, ролю камуністаў і гераічную барацьбу і мужнасць савецкага народа, то ў апошні час у многіх навуковых працах празмерна падкрэсліваюцца прамашкі і пралікі палітычнага і ваеннага кіраўніцтва СССР.

ЗАКЛЮЧЭННЕ

Такім чынам прынцыповыя палажэнні, выкладзеныя ў мемарандуме 1936 г., сведчылі аб тым што Гітлер імкнуўся да стварэння аўтаркіі і ваенна-эканамічнаму развіццю Германіі. Усе намаганні германскага ўрада былі накіраваны на ўсіленне міжнароднага ўплыву Германіі і падрыхтоўку да вайны за сусветнае панаванне. Да лета 1941 г. у сусветнай палітыцы, нягледзячы на яе складанасць і неадназначнасць, асноўныя акцэнты былі расстаўлены. У целым ход сусветных падзей, папярэдніх гэтаму моманту, вызначыўся нявырашанасцю шэрагу глабальных праблем, паглыбленнем агульнага крызісу капіталізма, а таксама абвастрэннем супярэчнасцей паміж супрацьлеглымі сацыяльнымі сістэмамі. Захапіўшы ініцыятыву ў развіцці ваенна-палітычнага становішча, Германія завяршыла фарміраванне ваенна-палітычнага блока.
Ваенны механізм Германіі к таму часу быў добра адлажаны, меў баявы вопыт і высокую забяспечаннасць усім неабходным на выпадак поўнага мабілізыцыйнага разгортвання і быў гатовы рушыцца ў любы момант.
Рыхтуючы агрэсію супраць Савецкага Саюза, нацысцкая Германія імкнулася замацаваць сувязі з саюзнікамі, уцягнуць у агрэсіўны блок новыя краіны. Асаблівая ўвага надавалася ўмацаванню адносін з Балгарыяй, Румыніяй, Венгрыяй і Фінляндыяй, якія павінны былі стаць важнымі плацдармамі агрэсіі супраць Савецкай краіны.