Контрольная по истории белорусской журналистики

Указам ад 17-га кастрычніка 1905 года самадзержац Мікалай ІІ адмяняе тыя рэстрыкцыі, што тармазілі развіццё нацыянальных моваў у межах Расійскай імперыі. Такім чынам, для арганізаваных палітычных структур у Беларусі адкрываліся сапраўдныя магчымасці прапагандаваць свае ідэі сярод шырокіх пластоў насельніцтва, у тым ліку праз друкаванае слова. Менавіта тут паўстае гісторыя беларускай журналістыкі.
Неўзабаве, менш чым праз год (калі дакладна, то 1-га верасня 1906 года), пабачыла свет першая легальная беларуская газета — “Наша доля”. Паводле дадзеных Беларускай энцыклапедыі апошняя выйшла тыражом прыблізна ў 10 тысяч экземпляраў, большая частка якіх была надрукавана кірыліцай (для праваслаўных), другая — лацінкай для католікаў. Вядома, першы нумар выклікаў пэўную сенсацыю і непадробнае зацікаўленне сярод віленскіх элітаў. На хвалі чаго толькі за два дні ў Вільні было прададзена больш за 3 тысячы паасобнікаў, 5 тысячаў — трапіла на правінцыю, а рэшту канфіскавала паліцыя. Тое самае адбылося і з наступнымі нумарамі: тыражы выдання канфіскаваліся з прычыны радыкалізму прапагандаваных на яго старонках поглядаў на грамадскія справы. Толькі два з ліку шасці выйшаўшых нумароў дайшлі да чытачоў. Неафіцыйна “Наша доля” была органам БСГ, і рэдагавалі яе лідэры партыі — Іван і Антон Луцкевічы, Казімір Кастравіцкі (Карусь Каганец), Алаіза Пашкевіч (Цётка), Францішак Умястоўскі і, верагодна, Вацлаў Іваноўскі. Прадбачваючы заняпад газеты, браты Луцкевічы спярша прабавалі змякчыць тон больш радыкальных публікацый уласнымі палемічнымі артыкуламі, але пасля заснавалі новы легальны беларускі штотыднёвік “Наша ніва”, накіраваны ў большай ступені на прапагандаванне асветнай працы з народам, чым інструкцый для рэвалюцыянераў.
Такім чынам “Наша ніва”, становячыся паўнавартасным цэнтрам масавай грамадскай інфармацыі, дала пачатак сапраўднаму рэнесансу інтэлектуальнага жыцця ў Беларусі, інспіравала творчасць цэлай плеяды пісьменнікаў і паэтаў, публіцыстаў і этнографаў, гісторыкаў і...