Комплексная характарыстыка горада Любань

УВЯДЗЕННЕ

Любанскі раён размешчаны на паўднёвым усходзе Мінскай вобласці і займае плошчу ў 1,9 тыс.кв.км. Мяжуе з Салігорскім, Жыткавіцкім, Кастрычніцкім, Глускага, Старадарожскага і Слуцкім раёнамі. Утвораны 17 ліпеня 1924 года. У адміністрацыйна-тэрытарыяльных адносінах раён дзеліцца на 10 сельскіх Саветаў. Пражывае на тэрыторыі раёна 373 тыс. чалавек. ў 126 населеных пунктах. Раённы цэнтр - горад Любань з насельніцтвам 11/07 тыс.чал. Знаходзіцца на рацэ Ореса у 152 км на поўдзень ад Мінска, у 25 км ад чыгуначнай станцыі Урэчча.
Першая згадка пра мястэчку Любань ставіцца да 1566. Зямлі краю ў гэты час належалі беларускім князям Алелькавічам, а з 17 ст. Уладальнікамі зямель па Арэсы сталі Радзівілы. У 1635 г. у маёнтку Урэчча Радзівілы заснавалі шкляную мануфактуру. На працягу амаль 200 гадоў прыгонныя майстры выраблялі на мануфактуры люстэрка, шкляныя і крыштальныя куфлі. Раён утвораны 17 ліпеня 1924 г. з раённым цэнтрам у мястэчку Любань, якое ў 1938 годзе атрымала статус гарадскога пасёлка.
На Любаншчыне працуюць прадпрыемствы будаўнічай і харчовай прамысловасці. Сярод іх - Любанскі камбінат будматэрыялаў і Любанскі сыраробны завод.

Гісторыя развіцця горада Любань

Город Любань вядомы як мястэчка ў Слуцкім княжестве, якое належыла ў XVI у Алельковічам, з 1589 г. - Тышкевічам, 1617 г. - Радзівілам. У любым геральдычным знаку ўсе складаючыя яго кампаненты нясуць вызначаную нагрузку і могуць разглядацца як у гістарычным, так і мастацка-эстэтычным аспектах. У гербе Любані эмалі і метал - «гістрычныя». Чырвоны - гэта «фамільны» колер князей Алельковічаў, адной з ветак вялікакняжаскага роду Гедымінавічаў. Яго прадстаўнікі карысталіся гербам «Погоня» - у чырвоным полі срэбны коннік . І менавіта тая значная роля, якую яны займалі ў грамадскіх і дзяржаўна-палітычным жыцці Беларусі, Літвы і Польшчы ў XV - XVI стст. вызначыла выбранне гэтага колеру для сучаснага герба. У Тышкевічаў, не меней вядомага шляхецкага роду на Беларусі, быў герб «Лелива» - залатая зорка з паўмесяцам у блакітным полі шчыта. Нарэшце, Радзівілы валодалі гербам «Трубы» са славутымі паляўнічымі ражкамі ў блакітным полі і чорным арлом на залатым падбоі мантыі.

ЗАКЛЮЧЭННЕ

Пачатак гісторыі горада губляецца ў глыбіні тысячагоддзяў. Амаль 9 тысяч гадоў таму на тэрыторыі сучаснага Любанскага раёна з'явіліся першыя жыхары. Яны прыйшлі з поўдня ўздоўж ракі Арэсы і засялілі яе берагі. У час позняга неаліта (каменнага веку) з'явілася паселішча на правым беразе Арэсы (паўднёва-ўсходняя ўскраіна г. Любань, 1 км ад маста). Першыя жыхары займаліся паляваннем, рыбалоўствам, збіральніцтвам. У канцы VI тысячагоддзя да н. э. побач з'явілася яшчэ адно паселішча (паўночная ўскраіна г.Любань).
Паселішчы былі невялікімі. Людзі жылі ў наземных лёгкіх хацінах. Карысталіся пераважна крамянёвымі прыладамі працы, сярод якіх найбольш распаўсюджанымі былі лістападобныя наканечнікі дзідаў, сякеры; ляпілі вострадонныя гліняныя гаршкі, аздобленыя глыбокімі ямкамі пад брыжам, адбіткамі грэбня, наколамі і перакрэсленымі рыскамі.
У нач. II тыс. да н. э., калі людзі навучыліся выплаўляць медзь і бронзу, паселішчы на месцы сучаснага г. Любань працягвалі існаваць. Да гэтага часу адносяцца археалагічныя знаходкі — свідраваныя сякеры, булавы, упрыгожанні і прылады працы з бронзы. У жыллі людзей з'явіліся агнішчы з роўным подам, дашчаныя сталы і паліцы, што патрабавала плоскадоннага посуду.
Сучасны Любань раскінуўся на 582 гектарах каля ракі Арэса. У зеляніне садоў і сквераў патанаюць вузенькія вулачкі, старыя драўляныя домікі і белакаменныя новабудоўлі, бліскучы купал невялічкай царквы і круглае люстэрка гарадскога возера.