Новы" Быкаў у творах памежжа 20 -21 стст. (зб. апавяданняў і прыпавесцяў "Сцяна", "Пахаджане")

Васіль Быкаў — першы беларускі пісьменнік, пра якога пачалі гаварыць як пра пісьменніка-экзістэнцыяліста. Экзістэнцыяльная традыцыя нарадзілася з літаратурна-філасофскіх разважанняў Дастаеўскага, Ніцшэ і К'еркегора і працягнула сваё развіццё ў п'есах і апавяданнях Сартра і Камю.
Прыклад Быкава-творцы сведчыць, што, як гэта ні парадаксальна, Быкаў-пісьменнік філосафам нарадзіўся і філосафам стаўся. І ўвесь ягоны творчы шлях сведчыць аб яго няўхільнай эвалюцыі да творцы-філосафа. Жыццё чалавека, грамадства, народа, нацыі як праблемы лакальнага і ўніверсальнага парадкаў рэалізуюцца ў яго прыпавесці праз разгалінаваную канцэптуальную парадыгму, што, у сваю чаргу, сведчыць пра фундаментальную аснову прыпавесці як жанру...

Сэнсы і зместы прыпавесці тычацца як жыцця грамадства, народа, нацыі, так і жыцця кожнага асобна ўзятага чалавека. План, скіраваны на чалавека-індывідуума, чалавека-асобу, на яго ўнутраны стан, яго самарэалізацыю і самавызначэнне, высвечвае адметныя ідэйныя грані той ці іншай прыпавесці.
Кожны чалавек, аднойчы нарадзіўшыся, вымушаны ісці па дарозе жыцця.
У кожнага свой уласны шлях на зямлі. Як ён яго пройдзе, залежыць ад многіх акалічнасцей. Пастаўленых мэт трэба дасягаць праз пераадоленне шматлікіх унутраных перашкод, якія на працягу жыцця могуць неаднаразова паўтарацца ў самых розных сваіх формах і варыяцыях...