Тэма Радзімы ў паэзіі Я.Купалы і П.Тычыны

УВОДЗІНЫ
Я. Купала і П. Тычына - паэты, якія праславілі сваёй творчасцю беларускую і ўкраінскую зямлю.
Вопыт параўнання іх паэзіі дае магчымасць адчуць і спасцігнуць сутнасныя духоўна-філасофскія асновы мастацкай свядомасці абодвух паэтаў, падабенства іх ідэйна-творчага пафасу, унутраную блізкасць.
Параўнальны ракурс, звязаны з разглядам патрыятычных матываў у лірыцы паэтаў, правамерны і цалкам апраўданы хаця б з тае прычыны, што першыя дзесяцігоддзі ХХ ст. уБеларусі і на Украіне былі гадамі нацыянальнага адраджэння, калі абодва народы ішлі па шляху заваёвы духоўнай свабоды, пабудовы ўласнай дзяржаўнасці, спраўджвання адвечных сацыяльных правоў і гістарычных памкненняў. Грамадска-палітычныя погляды і патрыятычныя пачуцці — гэта тое, што найперш лучыць Я. Купалу і П. Тычыну як выразнікаў народных дум і спадзяванняў, адданых сыноў нацыі, каму выпала разам з сваёй Бацькаўшчынай перажыць і радасць духоўнага ўздыму, і трагедыю несвабоды, заняпаду, грамадскага анямення.
Актуальнасць нашага даследавання заключаецца ў тым, што ў айчынным літаратуразнаўстве няма ні адной грунтоўнай працы прысведанай параўнанню паэзіі П. Тычыны і Я. Купалы.
Такім чынам, мэтай нашага даследавання – тэма радзімы ў паэзіі Я.Купалы і Паўла Тычыны
Для дасягнення сфармуляванай мэты неабходна вырашыць наступныя задачы:
1. зрабіць агляд жыццёвай і творчай спадчына паэтаў;
2. расказаць пра знаёмства і сяброўства Купалы і Тычыны;
3. зрабіць параўнальны ракурс вершаў грамадзянска - патрыятычнага гучання;
4. разледзець пейзажную лірыку ў Купалы і Тычыны;
5. зрабіць аналіз песеннай традыцыі нацыянальнага фальклору ў творчасці паэтаў
Прадметам даследавання з’яўляеццапараўнаннеадлюстравання тэмы радзімы ў паэзіі Я. Купалы і П. Тычыны.
Аб’ектам даследавання - паэзія Я. Купалы і П. Тычыны.

ЗАКЛЮЧЭННЕ
Я. Купала і П. Тычына – два вялікія песняры братніх народаў. Яны ў сваім жыццём і творчым шляху маюць шмат агульнага: амаль равеснікі, нарадзіліся ў вёсках, абодва неаднаразова былі на допытах па “Справе вызвалення”, за абодвума ўсё жыццё сачылі органы ДПУ. Беларускі і украінскі песня былі знаёмыя асабіста, перапісваліся, сябравалі.
Як мы пераконваемся, патрыятызм Я. Купалы і П. Тычыны ў паэзіі 1910-1920-х гг. заснаваны на нацыянальна-адраджэнскай пазіцыі, цэлай сістэме сацыяльна-грамадскіх і палітычных поглядаў гэтых аўтараў. Філасофія Бацькаўшчыны ў паэтычнай творчасці абодвух творцаў — гэта працэс усвядомленага быцця ў часе і прасторы, гісторыі і агульначалавечым, касмічным вымярэнні. Патрыятычна-філасофскія матывы ў іх лірыцы раскрываюць думкі паэтаў пра ўласны гістарычны дом, прасветлена сонечны, цывілізацыйны шлях у духоўным быцці сваіх народаў. Паэты здолелі выявіць драму нацыянальнага светаўладкавання ў неспрыяльных грамадска-палітычных абставінах, паказаць тыя цярністыя выпрабаванні злавеснага часу, які пачынаў скоўваць на беларускай і ўкраінскай зямлі дух свабоды і адраджэння.
Пейзаж у Купалы і Тычыны — увасабленне глыбока патрыятычных пачуццяў, аснова для выяўлення важных сацыяльна-грамадскіх поглядаў. Аднак у Купалавых строфах пераважаюць сацыяльныя фарбы, элегічна-драматычныя матывы, звязаныя з роздумам пра цяжкі і складаны лёс беларускага краю. П. Тычына, любуючыся хараством родных краявідаў, згадвае людзей украінскага стэпу, што не любяць плач і не могуць жыць без песні.
І Я. Купала, і П. Тычына ставіліся да вуснай народнай спадчыны як да невычэрпнай крыніцы творчасці пісьменнікаў, мастакоў, плённа выкарыстоўвалі яе і вярталі народу творы, удасканаленыя сваім мастацкім прафесійным талентам.