Прамысловыя заняткі беларусаў-паляванне,рыбалоўства,збіральніцтва,пчалаводства.

Пад промысламі ў этнаграфічнай літаратуры прынята разумець падсобную ў сельскай гаспадарцы вытворчасць, адрозную ад уласна земляробства і жывёлагадоўлі. Найбольшае значэнне мелі так званыя здабыўныя промыслы – збіральніцтва, паляўніцтва, рыбалоўства, пчалярства (бортніцтва) і лясныя промыслы [4, с. 106].
Адной з найбольш старажытных форм гаспадарчай дзейнасці чалавека з’яўляецца паляванне.
Паляванне мае доўгую гісторыю развіцця і пераўтварэння з асноўнага занятку першабытнага чалавека ў яго прамысловыя, аматарскія і спартыўныя формы у сучасны перыяд. На тэрыторыі Беларусі гэты занятак вядомы з часоў палеаліту (40-100 тыс. гадоў таму). На працягу многіх гістарычных эпох паляванне забяспечвала людзей асноўнымі сродкамі існавання: ежай, адзеннем, сыравінай для вырабу прылад працы, зброі і г.д. У палеаліце асноўным аб’ектам палявання былі мамант і шарсцісты насарог, што вымагала выкарыстання калектыўных форм палявання: загонаў да абрываў ці ў дрыгву, аблаў і інш.
Першабытны чалавек выкарыстоўваў для палявання тыя ж прылады, што служылі яму для самааховы і здабывання каранёў (камяні, палкі, драўляныя дубіны, завостраныя на агні ствалы маладых дрэўцаў, крамянёвыя секачы, пазней – дроцікі, пікі, рагаціны, нажы). З такой зброяй паляванне было магчымым пры непасрэдным сутыкненні са зверам і патрабавала калектыўных форм і розных спосабаў палявання, заснаваных на веданні нораву, звычак, паводзін звяроў. Паляванне вызначалася сукупнасцю традыцыйных прыёмаў высочвання і здабывання дзічыны і залежала ад сродкаў паляўніцтва. Спосабы палявання сфарміраваліся на працягу каменнага веку. Менавіта адтуль вядуць пачатак такія спосабы палявання, як высочванне, трапленне, падыход, пад’езд, подпуск (сежа), аблава з нагонкай...