Легендарныя продкі славянскіх народаў (Кій,Вогнены Змей, Вук і інш.

Гістарычная памяць – адзін з важнейшых атрыбутаў любога народа, які паважае сябе, сваіх продкаў і дбае аб сваёй шчаслівай будучыні. Адной са старажытнейшых форм захавання памяці пра мінулае соцыуму з'яўляюцца этнагенетычныя, эпанімічныя і соцыяэтыялагічныя легенды і паданні, якія апавядаюць аб паходжанні народаў, аб іх родапачынальніках і першых князях, аб складванні палітычнай сістэмы і канстытуіраванні грамадскага ладу розных этнасаў [11, с. 5].
Славянскія народы здолелі захаваць нямала пра сваё мінулае ў вуснай народнай творчасці, а потым і пісьмовых крыніцах. Звесткі пра легендарных родапачынальніках славянскіх народаў і плямёнаў звычайна займаюць трывалае месца ў светапоглядзе сучасных славян, падкрэсліваючы іх этнічную самабытнасць і ўмацоўваючы нацыянальную саматоеснасць.
У дадзенай рабоце будуць разгледжаны славянскія легенды і паданні аб "прабацьках" беларусаў (Бай, Белаполь); шэрагу усходнеславянскіх плямён (Кій, Радзім, Вятка); чэхаў, палякаў і рускіх (браты Чэх, Лех і Рус); сербаў (Змей Агнявы Вук (Воўк))

Імкнучыся забяспечыць трывалыя падставы сучаснага існавання і гарантыі захавання сацыяльнай стабільнасці і гармоніі ў будучым, грамадства імкнецца захоўваць памяць пра найбольш важныя падзеі мінулага. Поруч з легендамі пра пачатак свету, Багоў і звышнатуральных істот, паходжанне прадстаўнікоў расліннага і жывёльнага свету, чалавека, розных прадметаў, людзі складаюць легенды і паданні адносна паходжання свайго народа, пра сваіх "прабацькоў".
Звычайна звесткі пра легендарных пачынальнікаў славянскіх народаў фіксуюцца ўжо не ў фальклорных тэкстах, а ў пісьмовых, уласна гістарычных крыніцах. У гэтым плане звесткі пра пачынальніка беларускага народа Бая (Боя) і яго сына Белаполя, зафіксаваныя на Беларускім Падзвінні ў 20-40-х гадах XIX стагоддзя складаюць адно з нямногіх выключэнняў. Хаця гэты сюжэт застаецца недастаткова даследаваным, яго аўтэнтычнасць, архаічнасць і цэлы шэраг паралелізмаў з этнагенетычнымі легендамі і паданнямі выклікае ў спецыялістаў мала сумненняў.
На працягу некалькіх стагоддзяў вядзецца грунтоўнае і плённае вывучэнне легендарных звестак "Аповесці мінулых часоў" пра Кія, яго братоў Шчэка і Харыва і яго сястру Лыбедзь, а таксама аб братах Радзіма і Вятку. Першапачаткова скептычнае стаўленне да гістарычнасці летапісных паведамленняў (Тацішчаў, Карамзін, Салаўёў, Шахматаў), а потым захапленне як раз гістарычнасцю гэтых летапісных сюжэтаў (Рыбакоў) зрэшты змяняецца больш асцярожным падыходам, у якім падкрэсліваецца фальклорная аснова паданняў (Котляр, Шчавялёў). У сучаснай гістарыяграфіі пераважае думка, згодна якой Кій і іншыя персанажы, звязаныя з ім, – гэта не выдумка летапісца з мэтай тлумачэння паходжання назвы тапанімічных аб'ектаў (Кіева і мікратапонімаў у ім), а адлюстраванне глыбока міфалагізаваных у сваёй аснове народных ўяўленняў. Пра гэта, напрыклад, могуць сведчыць пэўныя міфалагічныя паралелі (легенда пра заснаванне Куара, выяўленая М.Я. Марам), а таксама існаванне канкурэнтных версій летапісных звестак пра Кія і яго братоў (Кій –...