Контрольная работы по документоведению

Слова «інфармацыя» шырока ўжываецца на працягу многіх стагоддзяў. Першапачаткова лацінскае «informatio» азначала паняцце, ідэю, літаральна - нешта аформленае ў свядомасці і ў слове. Вядома, што ў Старажытным Рыме інфармацыяй сталі называць растлумачэнне і тлумачэньне пісьмовых і вусных тэкстаў. З часам у еўрапейскіх мовах слова «інфармацыя» і яго аднакарэнныя вытворныя сталі пазначаць шырокую паняційную сферу, у цэнтры якой стаяла паведамленне як камунікатыўны акт, які прадстаўляе некаторыя звесткі, веды. Пытанне ж аб сутнасці інфармацыі як асаблівай адзінкі рэальнасці не ставіўся да пачатку ХХ ст.
Дасягненні навукі і тэхнікі XVIII - XIX стст. вызначаліся ў першую чаргу поспехамі фізікі і хіміі. Адкрытыя законы пераўтварэння энергіі, напрыклад, у вобласці электрадынамікі, досыць хутка былі ўвасоблены ў механічных прыладах. Эфектыўнасць працы апошніх апісвалася з дапамогай вядомых фізічных паняццяў: магутнасць, каэфіцыент карыснага дзеяння, колькасць вырабленай энергіі і інш Аднак, пасля ўзнікнення і шырокага распаўсюджвання ў пачатку ХХ ст. сродкаў сувязі, а ў 40-х гг. вылічальнай тэхнікі, стала відавочна, што іх характарыстыкі немагчыма выказаць толькі фізічнымі параметрамі. Менавіта тады ў мову навукі ўвайшло паняцце інфармацыі як адмысловага матэрыялу, з якім маюць справу складаныя электронныя прылады. Натуральна, што для пабудовы на аснове «зноў адкрытага» тэрміна строгай тэорыі спатрэбілася дакладнае яго вызначэнне, якое, як высветлілася, даць няпроста. Разнастайнасць падыходаў да ўяўлення сутнасці інфармацыі дэманструе складанасць гэтай “нематэрыяльнай матэрыі”, якая ляжыць у аснове чалавечай цывілізацыі, а на думку некаторых навукоўцаў, самаго Сусвету.
У вялікім энцыклапедычным слоўніку паняцце «інфармацыя» прадстаўлена наступным чынам:
ІНФАРМАЦЫЯ (ад лац. Informatio - растлумачэнне - пераказ), першапачатковая - звесткі, якія перадаюцца людзьмі вусным, пісьмовым ці іншым спосабам (з дапамогай умоўных сігналаў, тэхнічных сродкаў і т. д.); з шэры. 20 ст....

Афармленне рэквізітаў дакументаў, у тым ліку і рэквізіту “адрасат”, замацавана ў Інструкцыі па справаводству ў дзяржаўных установах, іншых арганізацыях, зацверджанай пастановай Міністэрства Юстыцыі Рэспублікі Беларусь ад 19.01.2009 № 4 (далей - Інструкцыя), Дзяржаўным стандарце Рэспублікі Беларусь 6.38-2004 "Уніфікаваныя сістэмы дакументацыі Рэспублікі Беларусь. Сістэма арганізацыйна-распараджальнай дакументацыі. Патрабаванні да афармлення дакументаў", метадычных рэкамендацыях па практычнаму прамяненню Дзяржаўнага стандарта Рэспублікі Беларусь СТБ 6.38-2004 "Уніфікаваныя сістэмы дакументацыі Рэспублікі Беларусь. Сістэма
арганізацыйна-распараджальнай дакументацыі. Патрабаванні да афармлення дакументаў.”
Адрасат - рэквізіт дакумента, які характарызуе яго геаграфічнае і іерархічнае становішча.
Адрасат - гэта атрымальнік дакумента (у адрозненне ад адрасанта - адпраўніка дакумента). Рэквізіт паказвае, каму прызначана складзеная ў дакуменце інфармацыя. Абазначэнне адрасата на дакуменце неабходна экспедыцыйнай службе арганізацыі для адпраўкі (дастаўкі) карэспандэнцыі па прызначэнні. Пры атрыманні карэспандэнцыі па адрасату служба дакументацыйнага забеспячэння кіравання (ДОУ) вызначае правільнасць ўкладанні і дастаўкі дакумента. Правільна аформлены рэквізіт дазваляе пры атрыманні дакумента хутка вызначыць службовая асоба або структурнае падраздзяленне, якому яго належыць перадаць на разгляд (выкананне).
Адрасат выкарыстоўваецца пры складанні і афармленні інфармацыйна-даведачных дакументаў: выходных (накіроўваюцца ў іншыя арганізацыі) і ўнутраных (ствараюцца ў арганізацыі для ўнутранага карыстання і не падлягаюць адпраўцы). Да ліку такіх дакументаў адносяцца лісты, дакладныя і тлумачальныя запіскі, даведкі, заявы, прадстаўлення, паведамлення. Рэквізіт "Адрасат" афармляецца на названых дакументах незалежна ад спосабу іх перадачы (пошта, факс, электронная пошта і інш.)[21, с.43-44]
Для адрасата на дакуменце адведзена месца ў правым верхнім куце. Пры вуглавым...