Грамадска-палітычны крызіс Рэчы Паспалітай

Новая дзяржава пад назвай Рэч Паспалітая, што ў перакладзе з польскай азначае рэспубліка, утварылася ў 1569 годзе ў выніку Люблінскай уніі. Гэта дзяржава ўяўляла сабой саюз ВКЛ і Польскага каралеўства.Прычыны заключэння Люблінскай уніі наступныя:цяжкае знешнепалітычнае становішча ВКЛ у сувязі з Лівонскай вайной 1558-1583 гг., якую вёў за выхад да Балтыйскага мора маскоўскі цар Іван IV. Ён лічыў беларускія землі сваёй вотчынай і імкнуўся «вярнуць» іх у склад Маскоўскай дзяржавы; імкненне пануючага саслоўя ВКЛ - шляхты (дробных і сярэдніх феадалаў) - да набыцця шляхецкіх вольнасцяў, якімі валодала шляхецкае саслоўе ў самой Польшчы.
Актуальнасць тэмы дадзенай работы абумоўлена тым, што 1569 год паклаў пачатак новай старонцы у гісторыі Беларусі. У гэты год на палітычнай карце Еўропы знікла самастойная, магутная і незалежная сярэднявечная дзяржава Вялікае княства Літоўскае і з'явілася новая - Рэч Паспалітая. Гэты гістарычны акт адбыўся ў выніку Люблінскай Уніі.
Мэтай работы з'яўляецца даследаванне грамадска-палітычнага крызісу Рэчы Паспалітай і яго вынікаў
У суадносінах з мэтай фармулююцца і задачы работы:
-прааналізаваць сутнасць і праявы грамадска-палітычнага крызісу Рэчы Паспалітай.;
- разгледзець вынікі крызісу Рэчы Паспалітай .
Прадметам вувычэння ў дадзенай рабоце выступае грамадска-палітычнаае становішча Рэчы Паспалітай, аб'ектам вывучэння выступае грамадска-палітычны крызіс .

Ак паказала праведзянная даследаванне знаходзячыся ў складзе Рэчы Паспалітай з 1659, дзяржава і права Беларусі зведала пэўныя змены. Яны адбываліся не толькі пад уздзеяннем далейшага развіцця вытворчых адносін, але і пад уздзеяннем іншых, як унутраных, так і знешніх падзей, прычын, галоўнай з якіх быў з сярэдзіны XVII стагоддзя палітычны крызіс Рэчы Паспалітай.
Дзве дзяржавы аб'ядноўваліся ў адну, якая атрымала назву Рэч Паспалітая, у якой абодва уладара і два народа аб'ядноўваліся ў адзін народ і адну дзяржаву. Вышэйшым органам улады станавіўся агульны сойм, які збіраўся на тэрыторыі Польшчы. Кароль лічыўся агульным.
У функцыі Рэчы Паспалітай ўваходзіла агульная палітыка. Ўнутры краіны ўсе дамовы і законы, якія былі накіраваны супраць інтарэсаў аднаго з бакоў, павінны былі быць ліквідаваныя. Палякі патрабавалі адмены законаў, якія забаранялі ім набываць землі і займаць пасады ў ВКЛ. Люблінскі акт павінен быў выклікаць сур'ёзныя змены ў заканадаўстве ВКЛ, але роля ВКЛ не зводзілася да таго, каб стаць калоніяй Польшчы.