Беларуская сямья. Традыцыйнае выхаванне беларусау.

Уводзіны
Спрадвеку сям’я была самай дзейснай крыніцай развіцця народнай педагагічнай думкі, своеасаблівым каталізатарам выхаваўчых ідэй і галоўным сацыяльна-грамадскім інстытутам фарміравання кожнай асобы і людской супольнасці ўвогуле. Ва ўсе часы сям’я заставалася хоць і не адзіным, але асноўным месцам, дзе ажыццяўлялася выхаванне падрастаючых пакаленняў. I чым меншыя дзеці, тым большай была ўдзельная вага сямейнага выхавання ў іх развіцці.
Сённяшняя цікавасць да гісторыі беларускай сям’і невыпадковая. Яна абумоўлена шэрагам сацыяльна-этнічных і грамадска-палітычных працэсаў, якія ў той час вызначальна ўплывалі на развіццё і станаўленне матэрыяльнай і духоўнай культуры нашага народа. Да іх ліку ў першую чаргу можна аднесці завяршэнне фарміравання беларускай народнасці, развіццё і станаўленне дзяржаўнасці; хоць запозненае і няпоўнае, але ўсё жузнікненне і працяканне адраджэнцкіх плыняў, якія суправаджаліся небывалым да тае пары ўзлётам сацыяльна-культурных працэсаў.

Заключэнне
Многія іншаземцы, што вандравалі ў той час па беларускіх землях, пакінулі ўспаміны, у якіх давалі вельмі высокую ацэнку вынікам выхавання ў простанародных сем’ях. I сучасныя даследчыкі падкрэсліваюць станоўчы ўплыў народнай педагогікі на выхаванне падрастаючых пакаленняў. Адбывалася гэта таму, што выхаванне не вычлянялася з жыцця, а арганічна ўпляталася ва ўсе сямейныя адносіны. Дзяцей не рыхтавалі да будучага жыцця, азначанага пэўнымі ўзроставымі ці іншымі межамі, а паступова ўключалі ва ўсе сферы чалавечага існавання.
Прызнаннем выхаваўчых заслуг простай беларускай сям’і з’яўляўся, напрыклад, звычай дзядзькавання, які ўкараніўся ў грамадскае жыццё к канцу XVI ст. і быў распаўсюджаны аж да канца XIX ст. Сутнасць яго заключалася ў тым, што дзеці заможнай шляхты аддаваліся на выхаванне ў звычайную сялянскую сям’ю з мэтай фарміравання ў маладых шляхціцаў лепшых фізічных і духоўных якасцей простага народа.