Белорусский язык

Ля вытокаў беларускай мовы

Асноўнае тэрытарыяльнае ядро ўсходнiх славян вызначылася ў 6–7 стагоддзях н.э. Тэрыторыю сучаснай Беларусi засялялi пераважна такiя славянскiя плямёны, як крывiчы, палачане (заснавалi княствы Полацкае, Смаленскае, Пскоўскае), дрыгавiчы (Тураўскае княства), радзiмiчы (аселi ля ракi Сож).
Старажытныя крывiцкiя i дрыгавiцкiя племянныя саюзы не распалiся, а паступова перараслi ў дзяржаўныя супольнiцтвы i атрымалi пазней назвы Полацкае i Турава-Пiнскае княствы. Ужо на пачатку 8 стагоддзя ўзнiк самы буйны на той час цэнтр крывiчоў – Полацк (862г.). У дзевятым стагоддзi Полацк канцэнтруе вакол сябе велiзарныя тэрыторыi i становiцца адным з наймагутнейшых палiтычных i культурных цэнтраў Усходняй Еўропы.
У 988г. усходнiя славяне прынялi хрысцiянства. Разам з хрысцiянствам на ўсходнеславянскiя землi прыйшла пiсьменнасць (на стараславянскай, цi царкоўнаславянскай, мове). Паступова выпрацоўваецца свой варыянт пiсьмовай мовы, якая iснуе паралельна са шматлiкiмi мясцовымi гаворкамi ўсходнiх славян.
Унаш час большасць даследчыкаў сцвярджае, што ў Старажытнай Русi iснавала лiтаратурнае двухмоўе. Яго прадстаўляла:
1) царкоўнаславянская (стараславянская) мова двух тыпаў:
а) уласна царкоўнаславянская мова – мова богаслужэбнай i тэматычна блiзкай да яе лiтаратуры, перакладзенай з грэцкiх крынiц або створанай у Балгарыi i iншых славянскiх краiнах, якая перапiсвалася i чыталася на Русi;
б) славяна-руская мова – мова напiсаных усходнiмi славянамi арыгiнальных твораў, у якiх пераважала царкоўнаславянская моўная аснова, але ў большай цi меншай ступенi выкарыстоўвалiся сродкi ўсходнеславянскай народнай мовы;
2) старажытнаруская лiтаратурная мова двух тыпаў:
а) мова мастацка-апавядальнай лiтаратуры, усходнеславянская ў сваёй аснове, але з шырокiм выкарыстаннем царкоўнаславянскiх сродкаў;
б) мова справавога пiсьменства i прыватнай перапiскi, заснаваная на жывой народнай мове ўсходнiх славян з нязначнымi царкоўнаславянскiмi элементамi.
Да помнiкаў...

Нізкі ўзровень беспрацоўя ў Швецыі шмат у чым тлумачыцца тым, што дзяржава традыцыйна ажыццяўляе маштабныя праграмы перападрыхтоўкі тых, хто страціў працу, і яны не ўваходзяць у лік беспрацоўных. Швейцарыя, дзе ўжо працяглы час захоўваецца адзін з найвышэйшых у Еўропе узроўняў занятасці , змагаецца з беспрацоўем у перыяды спадаў збольшага тым, што змушае замежных рабочых пакінуць краіну, не выдае новых дазволаў і не працягвае старых дазволаў на працу ў краіне. Таму хоць у перыяды застою занятасць і памяншаецца, але адначасова скарачаецца і рабочая сіла, у выніку чаго ўзровень беспрацоўя застаецца досыць нізкім.
Пры аналізе беспрацоўя эканамісты не абмяжоўваюцца толькі паказчыкамі намінальнага ўзроўню беспрацоўя. Беспрацоўе ніколі не бывае раўнамерна размеркавана сярод насельніцтва краіны. Адны групы насельніцтва пакутуюць ад беспрацоўя больш, чым іншыя, а беспрацоўе ва ўсіх без выключэння групах тлумачыцца шырокім спектрам прычын. Як паказвае статыстыка, у развітых краінах беспрацоўе ў сярэднім крыху вышэй сярод жанчын , чым сярод мужчын. Значна большыя адрозненні назіраюцца па асобных узроставых групах. Так , беспрацоўе сярод тынэйджараў ( падлеткі ва ўзросце ад 13 да 19 гадоў) амаль у 3 разы вышэй , чым сярод дарослых. Гэта адносіцца, праўда, не да ўсіх краін. У Германіі, напрыклад, узровень беспрацоўя сярод тынэйджараў нашмат ніжэй, чым у ЗША ці Вялікабрытаніі, што тлумачыцца высокаразвітай сістэмай прафесійнага навучання і прафесійнай арыентацыі школ, а таксама падрыхтоўкай кадраў непасрэдна на працоўных месцах, якія скарачаюць да мінімуму перыяд ...