% Выполнить 11 вариант.

УВОДЗІНЫ

Гісторыя існавання Рэчы Паспалітай ахоплівае перыяд большы за два стагоддзя. Гэты час стаў дастаткова значным і працяглым этапам у развіцці польскага і беларускага народаў. З аднаго боку, гэта быў перыяд сумеснага развіцця на тых умовах, якія былі замацаваныя актам Люблінскай уніі, падпісаным 1 ліпеня 1569 года. З іншага боку, гэта была перманентная барацьба: для Польшчы – за поўную інкарпарацыю земляў Вялікага княства Літоўскага, а для ВКЛ – за захаванне сваёй самастойнасці ў складзе Рэчы Паспалітай.
Гісторыі Рэчы Паспалітай прысвечана шмат навуковых прац і нават мастацкіх твораў. Адной з папулярных тэм для вывучэння і зараз застаюцца пытанні дзяржаўнага ладу і сістэмы кіравання гэтай краіны, практычная рэалізацыя федэратыўнага ўладкавання і прынцыпа падзелу ўлады ў Рэчы Паспалітай. Не менш важным і актуальным пытаннем з пункту гледжання гісторыі Беларусі з’яўляецца статус Вялікага княства Літоўскага ў складзе “дзяржавы абодвух народаў” і барацьба яго палітычных эліт за захаванне ўнутранай самастойнасці ВКЛ у складзе поліэтнічнай Рэчы Паспалітай.
У дадзенай рабоце будзе разгледжана структура грамадска-палітычнага ладу Рэчы Паспалітай, дадзена характарыстыка органам улады і кіравання гэтай дзяржавы. Акрамя гэтага, будзе вызначаны палітычны статус Вялікага княства Літоўскага ў складзе Рэчы Паспалітай і паказаны асноўныя этапы барацьбы ВКЛ за захаванне сваёй самастойнасці ў межах гэтай федэратыўнай дзяржавы.
 

ЗАКЛЮЧЭННЕ

Такім чынам, Рэч Паспалітая з’яўлялася федэратыўнай дзяржавай, якая складалася з дзвюх частак – Каралеўства Польскага і Вялікага княства Літоўскага.
Важнейшымі інстытутамі дзяржаўнай улады Рэчы Паспалітай былі кароль, які абіраўся, і двухпалатны сойм. Цэнтральная роля сойма ва ўмовах шляхецкай дэмакратыі яшчэ больш узмацнялася ў перыяды бескаралеўяў.
Нягледзячы на колькасную перавагу прадстаўнікоў Кароны Польскай у складзе абедзвюх палат сойма (сената і пасольскай ізбы), ВКЛ удалося дабіцца шэрагу важных саступак: правядзення кожнага трэцяга сойма на тэрыторыі Княства і старшыньства літвінскага прадстаўніка на кожным трэцім сойме.
Пасля падпісання Люблінскай уніі Вялікае княства Літоўскае ў складзе Рэчы Паспалітай актыўна і дастаткова паспяхова адстойвала свае інтарэсы. “Рэспубліка двух народаў” на працягу двух стагоддзяў развівалася як федэратыўная дзяржава. ВКЛ не толькі захавала сваю адасобленасць, але і змагло скарыстацца гістарычнымі магчымасцямі для замацавання сваёй дзяржаўнасці ў складзе федэратыўнай Рэчы Паспалітай. Галоўным дасягненнем у гэтым накірунку стала прыняцце ІІІ Статута ВКЛ.