Класiфiкацыя i сiстэматызацыя крынiц

УВОДЗІНЫ

Гістарычнае даследаванне неймаверна без выкарыстання гістарычных крыніц. Уменне арыентавацца ў іх шматстатнасці і пісьменна карыстацца імі складае аснову рамяства гісторыка. Велізарнае значэнне падчас падрыхтоўкі адмыслоўца ў вобласці гістарычнай навукі, такім чынам, набывае крыніцазнаўства – дапаможная галіна гісторыі, якая распрацоўвае тэорыю і гісторыю гістарычных крыніц, а таксама методыку іх вывучэння.
Падчас авалоданні прамудрасцямі крыніцазнаўства важнае месца прыналежыць сістэматызацыі і класіфікацыі гістарычных крыніц. Яны закладваюць трывалы падмурак ведаў, які дазваляе ў далейшым паслядоўна і мэтанакіравана “надбудоўваць” над ім новыя “паверхі” каштоўнай інфармацыі ў гэтай вобласці.
Разгляд праблемы сістэматызацыі і класіфікацыі гістарычных крыніц з'яўляецца мэтай дадзенай працы. Для яе паспяховага дасягнення прадугледжваецца рашэнне наступных задач:
- ахарактарызаваць сутнасць сістэматызацыі і класіфікацыі крыніц;
- асвятліць шматстатнасць класіфікацыйных сістэм гістарычных крыніц;
- прааналізаваць класіфікацыю пісьмовых крыніц.

ЗАКЛЮЧЭННЕ

Такім чынам, тэарэтыка-метадычныя даследаванні класiфiкацыі i сiстэматызацыі крынiц ў Беларусі пакуль што прадпрымаліся недастаткова ў параўнанні з іншымі краінамі.
Досвед вывучэння развіцця гістарычнага крыніцазнаўства сведчыць пра ўзнікненне яго новых частак, у тым ліку крыніцазнаўства гістарыяграфіі гісторыі, гісторыі філасофіі, гісторыі мастацтва, гісторыі ваеннай справы, гісторыі медыцыны, гісторыі музейнай справы і т. д., а, такім чынам, пра яго дыферэнцыяцыю. Адначасова адбываюцца і інтэграцыйныя працэсы, паколькі крыніцазнаўства ўваходзіць у шэраг міждысцыплінарных комплексаў гуманітарных і натуральнанавуковых ведаў. Мае быць далейшае развіццё абодвух працэсаў, бо распрацоўваюцца і будуць распрацоўвацца пытанні крыніцазнаўства і іншых галін гісторыі навукі, тэхнікі і культуры.
Варта ўлічваць, што сёння крыніцазнаўства ўключае ў сферу сваіх даследаванняў у першую чаргу навуковую форму гістарычных ведаў - гістарыяграфію. У наша ж час усё большае значэнне набываюць вненаучные формы гістарычных ведаў. У сувязі з падвышэннем уплыву сродкаў масавай інфармацыі на грамадства можна чакаць развіцця даследаванняў крыніц гісторыі гэтых формаў гістарычных ведаў, у прыватнасці, - гістарычнай ідэалогіі, гістарычнай свядомасці, гістарычных міфаў, гістарычнай традыцыі, гістарычнага менталітэту.
Цалкам верагодна, што будзе развівацца і крыніцазнаўства не толькі гісторыі гістарычнай навукі, але і гісторыі гістарычнай публіцыстыкі, гістарычнай навукова-папулярнай літаратуры, гістарычнай навучальнай літаратуры, гістарычнай мастацкай літаратуры, вусновай гісторыі.