Спецыфіка вобразаў дэманічных істот у творах нямецкіх і беларускіх рамантыка.
| дипломные работы, Белорусский язык и литература Объем работы: Год сдачи: 2015 Стоимость: 52 бел рублей (1677 рф рублей, 26 долларов) Просмотров: 376 | Не подходит работа? |
Оглавление
Введение
Заключение
Заказать работу
ЗМЕСТ
Уводзіны…………………………………………………………………………...3
Глава 1. Рамантызм як літаратурны напрамак у сусветнай літаратуры…………………………………………………………………………6
1.1 Гістарычныя ўмовы з’яўлення рамантызму……………………………...6
1.2 Рамантызм у Германii……………………………………………………10
1.3 Рамантызм у беларускай літаратуры……………………………………14
Глава 2. Міфалагічны свет германскай і беларускай культур………………..18
2.1 Міфалагічныя школы ў Германіі………………………………………..18
2.2 Беларуская міфалогія…………………………………………………….27
Глава 3. Спецыфіка вобразаў дэманічных гістот у творчасці Э. Гофмана і Я. Баршчэўскага…………………………………………………………………….45
3.1 Асноўныя канцэптуальныя рысы светапогляду Э. Гофмана………….45
3.1.1 Праблема двайніка і двайніцтва……………………………………46
3.1.2 Дэманічныя істоты ў творах Э. Гофмана…………………………..49
3.2 Асноўныя канцэптуальныя рысы светапогляду Я. Баршчэўскага…….53
3.2.1 Асаблівасці творчасці Я. Баршчэўскага…………………………...59
3.2.2 Дэманічныя вобразы ў творчасці Я. Баршчэўскага (на прыкладзе вобраза белай сарокі ў творы «Шляхціц Завальня»)…………………………..65
Заключэнне………………………………………………………………….........72
Спіс выкарыстанай літаратуры…………………………………………………74
Дадаткі…………………………………………………………………………...78
Уводзіны…………………………………………………………………………...3
Глава 1. Рамантызм як літаратурны напрамак у сусветнай літаратуры…………………………………………………………………………6
1.1 Гістарычныя ўмовы з’яўлення рамантызму……………………………...6
1.2 Рамантызм у Германii……………………………………………………10
1.3 Рамантызм у беларускай літаратуры……………………………………14
Глава 2. Міфалагічны свет германскай і беларускай культур………………..18
2.1 Міфалагічныя школы ў Германіі………………………………………..18
2.2 Беларуская міфалогія…………………………………………………….27
Глава 3. Спецыфіка вобразаў дэманічных гістот у творчасці Э. Гофмана і Я. Баршчэўскага…………………………………………………………………….45
3.1 Асноўныя канцэптуальныя рысы светапогляду Э. Гофмана………….45
3.1.1 Праблема двайніка і двайніцтва……………………………………46
3.1.2 Дэманічныя істоты ў творах Э. Гофмана…………………………..49
3.2 Асноўныя канцэптуальныя рысы светапогляду Я. Баршчэўскага…….53
3.2.1 Асаблівасці творчасці Я. Баршчэўскага…………………………...59
3.2.2 Дэманічныя вобразы ў творчасці Я. Баршчэўскага (на прыкладзе вобраза белай сарокі ў творы «Шляхціц Завальня»)…………………………..65
Заключэнне………………………………………………………………….........72
Спіс выкарыстанай літаратуры…………………………………………………74
Дадаткі…………………………………………………………………………...78
УВОДЗІНЫ
Мастацкая культура ў першай палове XIX стагоддзя развівалася пад моцным уплывам Французскай рэвалюцыі. Яна складалася з цэлага шэрагу значных падзей, якія ў канчатковым рахунку прывялі да цэлага літаратурнаму перавароту, паколькі змяніўся менталітэт чалавека.
Своеасаблівай творчай рэакцыяй на суровую рэчаіснасць стала з'яўленне рамантызму – асобага напрамку ў мастацтве і культуры.
Рамантызм як літаратурны напрамак узнік у канцы XVIII стагоддзя. Адной з галоўных прычын для гэтага быў той факт, што гэтая эпоха – час моцных узрушэнняў ва ўсёй Еўропе.
Такім чынам, у літаратуры ўзнікае патрэба ў новым, актуальным напрамку. Ім і стаў рамантызм, галоўны канфлікт якой – канфлікт асобы і грамадства. Рамантычны герой – моцны, яркі, незалежны і непакорлівы, звычайна аказваецца адзінокім, паколькі навакольнае грамадства не здольна яго зразумець і прыняць. Ен – адзін супраць усіх, ён заўсёды знаходзіцца ў стане барацьбы. Але гэты герой, нягледзячы на сваё неадпаведнасць навакольнага свету, не з'яўляецца адмоўным.
Пісьменнікі-рамантыкі не ставяць сваёй задачай вывесці ў твор некую мараль, вызначыць, дзе добра, а дзе зло. Ён апісвае рэчаіснасць вельмі суб'ектыўна, у цэнтры увагі – багаты ўнутраны свет героя, які тлумачыць яго ўчынкі.
Вядомым прадстаўніком рамантызму ў беларускай літаратуры быў Ян Баршчэўскі, у нямецкай – Эрнст Тэадор Гофман.
Важнай асаблівасцю паэтыкі Э. Гофмана і Я. Баршчэўскага з'яўляецца выкарыстоўванне вобразаў дэманічных істот. Гэты феномен прыцягваў і працягвае прыцягваць увагу даследчыкаў творчасці абодвух пісьменнікаў. У навуковай, крытычнай і філасофскай літаратуры праблема выкарыстоўвання вобразаў дэманічных істот як адна з характэрных рыс рамантызму аналізавалася з розных пазіцый, як правіла, узаемадапаўняльных, а не ўзаемавыключальных.
У наш час тэма выкарыстоўвання вобразаў дэманічных істот здабыла асобы рэзананс, што робіць актуальнай і даследаванне яе развіцця, уключаючы сучасныя ўскладненыя інтэрпрэтацыі. Выкарыстоўванне...
Мастацкая культура ў першай палове XIX стагоддзя развівалася пад моцным уплывам Французскай рэвалюцыі. Яна складалася з цэлага шэрагу значных падзей, якія ў канчатковым рахунку прывялі да цэлага літаратурнаму перавароту, паколькі змяніўся менталітэт чалавека.
Своеасаблівай творчай рэакцыяй на суровую рэчаіснасць стала з'яўленне рамантызму – асобага напрамку ў мастацтве і культуры.
Рамантызм як літаратурны напрамак узнік у канцы XVIII стагоддзя. Адной з галоўных прычын для гэтага быў той факт, што гэтая эпоха – час моцных узрушэнняў ва ўсёй Еўропе.
Такім чынам, у літаратуры ўзнікае патрэба ў новым, актуальным напрамку. Ім і стаў рамантызм, галоўны канфлікт якой – канфлікт асобы і грамадства. Рамантычны герой – моцны, яркі, незалежны і непакорлівы, звычайна аказваецца адзінокім, паколькі навакольнае грамадства не здольна яго зразумець і прыняць. Ен – адзін супраць усіх, ён заўсёды знаходзіцца ў стане барацьбы. Але гэты герой, нягледзячы на сваё неадпаведнасць навакольнага свету, не з'яўляецца адмоўным.
Пісьменнікі-рамантыкі не ставяць сваёй задачай вывесці ў твор некую мараль, вызначыць, дзе добра, а дзе зло. Ён апісвае рэчаіснасць вельмі суб'ектыўна, у цэнтры увагі – багаты ўнутраны свет героя, які тлумачыць яго ўчынкі.
Вядомым прадстаўніком рамантызму ў беларускай літаратуры быў Ян Баршчэўскі, у нямецкай – Эрнст Тэадор Гофман.
Важнай асаблівасцю паэтыкі Э. Гофмана і Я. Баршчэўскага з'яўляецца выкарыстоўванне вобразаў дэманічных істот. Гэты феномен прыцягваў і працягвае прыцягваць увагу даследчыкаў творчасці абодвух пісьменнікаў. У навуковай, крытычнай і філасофскай літаратуры праблема выкарыстоўвання вобразаў дэманічных істот як адна з характэрных рыс рамантызму аналізавалася з розных пазіцый, як правіла, узаемадапаўняльных, а не ўзаемавыключальных.
У наш час тэма выкарыстоўвання вобразаў дэманічных істот здабыла асобы рэзананс, што робіць актуальнай і даследаванне яе развіцця, уключаючы сучасныя ўскладненыя інтэрпрэтацыі. Выкарыстоўванне...
ЗАКЛЮЧЭННЕ
У сваёй рабоце мы прыйшлі да наступных высноў:
1. Германа-скандынаўская міфалогія (старажытнагерманская міфалогія) – гэта міфалогія германскіх плямёнаў (англаў, саксаў, нарманаў, данаў і інш.), якая фармавалася з V ст. да н. э. да прыняцця хрысціянства; паколькі асноўнай крыніцай звестак аб ёй з'яўляюцца тэксты паэтычнай «Старэйшай Эдды» і празаічнай «Эдды» С. Стурлусона, яе часта называюць «скандынаўскай міфалогіяй». Прыкладна ў той жа час дацкі храніст Саксона Граматыка ў «Дзеях данаў» перадае шматлікія міфалагічныя сюжэты. Каштоўныя звесткі аб старажытнагерманскай міфалогіі маюцца ў «Германіі» Тацыта.
Сярэднявечная германская міфалогія – міфалогія, якая сфармавалася ў германскіх народаў пасля прыняцця хрысціянства ў эпоху сярэднявечча на аснове змешвання старажытнагерманская, кельцкіх, антычных і іншых міфалогій і захоўваецца ў фальклоры, а таксама ў народных забабонах.
2. Выявамі богаў, духаў, герояў беларусы напоўнілі ўсё навакольнае асяроддзе: ад зямных нетраў да высокага неба. Міфалагічнымі персанажамі населены лясы, палі, рэкі, балоты. Ім знаходзіцца месца ў дамах, лазнях і іншых пабудовах. Адных любілі, іншых ненавідзелі, над трэцімі пасмейваліся. Сонца, зоркі, дрэвы, рэкі, жывёлы, расліны былі для нашых продкаў адушаўлёнымі істотамі. Многае ў нашай міфалогіі згублена, але і тое, што захавалася, – неацэнны скарб, якое неабходна зберагчы і перадаць нашчадкам.
3. Дэманічнае – неад'емны бок паэтыкі Э. Гофмана і Я. Баршчэўскага. Кампанентамі дэманічнага ў даледуемых аўтараў выступаюць: вобразы (дэманаў і дэманічных герояў), тэмы (жыцця–смерці), матывы (двайніка, дэманічнай гульні). Сама ж дэманічная тэма як у Гофмана, так і ў Баршчэўскага з самага пачатку носіць бытавы характар.
4. Тэма двайніцтва – адна з граняў дэманічнага. Як у Э. Гофмана, так і ў Я. Баршчэўскага яна распадаецца на дзве падтэмы: тэма двайнікоў у соцыуме (падмена чалавечай індывідуальнасці агульнымі стэрэатыпамі) і тэма дваістасці чалавечай свядомасці.
5. У прозе Э....
У сваёй рабоце мы прыйшлі да наступных высноў:
1. Германа-скандынаўская міфалогія (старажытнагерманская міфалогія) – гэта міфалогія германскіх плямёнаў (англаў, саксаў, нарманаў, данаў і інш.), якая фармавалася з V ст. да н. э. да прыняцця хрысціянства; паколькі асноўнай крыніцай звестак аб ёй з'яўляюцца тэксты паэтычнай «Старэйшай Эдды» і празаічнай «Эдды» С. Стурлусона, яе часта называюць «скандынаўскай міфалогіяй». Прыкладна ў той жа час дацкі храніст Саксона Граматыка ў «Дзеях данаў» перадае шматлікія міфалагічныя сюжэты. Каштоўныя звесткі аб старажытнагерманскай міфалогіі маюцца ў «Германіі» Тацыта.
Сярэднявечная германская міфалогія – міфалогія, якая сфармавалася ў германскіх народаў пасля прыняцця хрысціянства ў эпоху сярэднявечча на аснове змешвання старажытнагерманская, кельцкіх, антычных і іншых міфалогій і захоўваецца ў фальклоры, а таксама ў народных забабонах.
2. Выявамі богаў, духаў, герояў беларусы напоўнілі ўсё навакольнае асяроддзе: ад зямных нетраў да высокага неба. Міфалагічнымі персанажамі населены лясы, палі, рэкі, балоты. Ім знаходзіцца месца ў дамах, лазнях і іншых пабудовах. Адных любілі, іншых ненавідзелі, над трэцімі пасмейваліся. Сонца, зоркі, дрэвы, рэкі, жывёлы, расліны былі для нашых продкаў адушаўлёнымі істотамі. Многае ў нашай міфалогіі згублена, але і тое, што захавалася, – неацэнны скарб, якое неабходна зберагчы і перадаць нашчадкам.
3. Дэманічнае – неад'емны бок паэтыкі Э. Гофмана і Я. Баршчэўскага. Кампанентамі дэманічнага ў даледуемых аўтараў выступаюць: вобразы (дэманаў і дэманічных герояў), тэмы (жыцця–смерці), матывы (двайніка, дэманічнай гульні). Сама ж дэманічная тэма як у Гофмана, так і ў Баршчэўскага з самага пачатку носіць бытавы характар.
4. Тэма двайніцтва – адна з граняў дэманічнага. Як у Э. Гофмана, так і ў Я. Баршчэўскага яна распадаецца на дзве падтэмы: тэма двайнікоў у соцыуме (падмена чалавечай індывідуальнасці агульнымі стэрэатыпамі) і тэма дваістасці чалавечай свядомасці.
5. У прозе Э....
После офорления заказа Вам будут доступны содержание, введение, список литературы*
*- если автор дал согласие и выложил это описание.