Колькі моў ты ведаеш, столькі разоў ты чалавек.

Яшчэ Вальтэр заўважыў: “Ведаць шмат моў – значыць мець шмат ключоў ад аднаго замка”. Для сучаснага чалавека, які прагне жыць на ўсю поўніцу і дасягнуць поспеху ў прафесійнай сферы, валоданне адной, а яшчэ лепей некалькімі замежнымі мовамі – даўно паспела стаць натуральным патрабаваннем. У эпоху глабалізацыі замежная мова, сапраўды, адчыняе перад намі любыя дзверы: дае нам магчымасць пачуваць сябе ўпэўнена падчас захапляльных падарожжаў, атрымаць прафесію ці знайсці цікавую і прывабную працу ў іншых краінах, завесці сяброў у любой кропцы нашай планеты. Тым не менш, неабходнасць валодання замежнымі мовамі нельга выводзіць выключна з утылітарных меркаванняў.
Аднойчы мне давялося прачытаць парады для бацькоў, якія жадаюць ужо з маленства далучаць сваіх дзяцей да вывучэння розных моў. Звычайна абіраецца методыка чаргавання дзён, калі ў сям’і размаўляюць на якой небудзь адной мове. Напрыклад, адзін дзень выкарыстоўваюць англійскую, другі – беларускую, а трэці нямецкую мовы. Вельмі цікава было даведацца, што больш правільным з’яўляецца падыход, калі кожная новая мова атаясамлівалася ў малога з асобным чалавекам. Тады, як лічаць псіхолагі і педагогі, у дзяцей не бывае блытаніны: новая мова ўспрымаецца як нейкі новы вобраз.
Напэўна, у такім падыходзе сапраўды ёсць нейкі глыбокі псіхалагічны, а, магчыма, нават філасофскі сэнс. Сапраўды, любая мова – нібы непаўторная істота, сусвет, космас. Кожная мова прайшла свой унікальны і працяглы шлях фарміравання і развіцця, а таму насычана той гісторыяй, якую ствараў народ-носьбіт гэтай мовы. І калі мы пачынаем вывучаць гэтую мову, мы таксама далучаемся да гэтай гісторыі, да іншага нацыянальнага светапогляду і светаўспрымання...