Сутнасць культурна-адпачынкавай дзейнасці.

Сфера вольнага часу і вольнага часу заўсёды з'яўлялася аб'ектам навуковай цікавасці. Філасофія разглядае вольны час у якасці прасторы для ажыццяўлення спецыфічных сацыяльных працэсаў, выяўляе вытокі ўзнікнення вольнага часу і яго ўзаемасувязь з часам працоўным, яго сацыяльную каштоўнасць. Сацыялогія і эканоміка ажыццяўляюць колькасны і статыстычны аналіз паказаных працэсаў, даследуюць характар і ўтрыманне вольнага часу асобы, дзейнасць сацыяльных інстытутаў вольнага часу па яго напаўненні, аксіялогію вольнага часу. Псіхалогія зважае на запатрабаванні і матывы, якія вызначаюць паводзіны і ўчынкі чалавека ў гэтай часавай сферы.
Сучасная сацыякультурная сітуацыя ў краіне характарызуецца дынамічным развіццём і пераўтварэннем культурных кампанентаў паўсядзённай жыццядзейнасці людзей. Пры гэтым істотна змяняецца структура сацыякультурнай дзейнасці, яна вызваляецца ад заарганізаванасці, адміністраванні, павярхоўна-павучальнай асведамленнасці і набывае гуманістычнае агульначалавечае ўтрыманне, робіць актуальным індывідуальная своеасаблівасць, нацыянальную самабытнасць, аўтарскі пачатак у культурнай дзейнасці. Дадзеная сітуацыя мяркуе глыбокае пераасэнсаванне грамадскай значнасці сацыяльна-культурнай дзейнасці як складовай часткі адзінага працэсу ўзвышэння культуры кожнай асобы. Распрацоўка тэарэтыка-метадалагічных, метадычных, арганізацыйна-кіраўнічых праблем у гэтай сферы дае магчымасць пераадолець крызісныя з'явы ў сацыяльна-культурнай дзейнасці. Актуальным з'яўляецца і пошук новых спосабаў даследавання шматстайных кампанентаў адпачынкавай дзейнасці на базе інтэграцыі розных культуралагічных дысцыплін.
Мэтай работы з’явілася вывучэнне сутнасці культурна-адпачынкавай

У выніку праробленай працы мы можам зрабіць наступныя высновы:
1. Праз усе эпохі праходзіць імкненне чалавека да рэалізацыі асабістай волі, якое выяўляецца і супярэчнасці паміж індывідуалізмам і нарастальнай узаемазалежнасцю людзей. З аднаго боку - тэндэнцыя да эмансіпацыі, індывідуалізму, (у сваіх крайніх формах - да эгаізму), якая выказвае радавую сутнасць чалавека і нарастальнае імкненне да самадзейнасці, рэалізацыі асабістай волі і асабістага выбару. З іншай - тэндэнцыя ўзрастання ўзаемнай залежнасці, захаванні раўнавагі ў імкліва якое ўскладняецца жыцці (у сваіх крайніх формах - да “калектывізму”, калі перамагае вызначаная сістэма, што дазваляе занядбаць чалавекам як індывідуальнасцю), вядучая да неабходнасці больш складанай сумеснай дзейнасці. Абедзве гэтыя тэндэнцыі ўзаемазлучаныя, праймаюць гістарычны працэс, маюць свае спецыфічныя выгляды праявы ў розных сацыяльных сістэмах, абласцях жыцця, уключаючы і доследную намі сферу. Рух гэтай супярэчнасці ў сферы вольнага часу ў значнай ступені абумаўляе фармаванне каштоўнаснага стаўлення да яго з боку асобы і соцыума як цэлага.
2. Неабходна размяжоўваць паняцці “вольны час” і “адпачынкавая дзейнасць”. Вольны час не мае ўнутрана ўласцівага яму значэння і залежыць ад сацыяльнага кантэксту. Вольны час жа прама злучаны з практыкай, з паводзінамі, сацыяльнымі дзеяннямі, пэўнымі паказчыкамі якіх можна апераваць у даследаваннях. Яго не варта атаясамляць з вольным часам ці воляй. Ён з'яўляецца хутчэй прадуктам заканадаўчай сістэмы. Умоўнасці досуговых адносін сфармаваліся гістарычна, яны злучаны з заканадаўчай (нарматыўнай) сістэмай і вызначаюць меру забарон і дазволаў у адпачынкавых паводзінах.