Невербалiка iлжы

УВОДЗІНЫ

Праблема хлусні – адна з цэнтральных у чалавечым жыцці.
Абраная намі тэма для напісання рэферата вельмі актуальная ў сучасным жыцці. З'ява хлусні абмяркоўваецца ў розных культурах, гэта звязана з тым, што хлусяць прадстаўнікі розных нацый. Хлусня - з'ява паўсюдная. Хлусня для адных - гэта ахоўны механізм, іншыя хлусяць з-за страху быць выкрытымі або пакаранымі, для трэціх - гэта плен фантазіі або мілы жарт.
Хлусня – супярэчлівы, шматпланавы, вельмі заблытаны псіхалагічны феномен. Інакш кажучы, яе нельга лічыць грахом, бо кожны грэх мае антытэзу – дабрачыннасць, – а хлусня антытэзы не мае. Таму што праўда не з'яўляецца антытэзай хлусні. Гэта добра даказаў французскі сацыёлаг Франсуа Кан у працы «Вопыт магчымай філасофіі хлусні». На тэму хлусні мудрацы і філосафы спрачаюцца стагоддзямі, але спробы нейкім чынам абагульніць нашы веды аб хлусні, наша разуменне гэтага феномена, пачаліся не гэтак ужо і даўно [3, с.12].
Для таго, каб прааналізаваць выбраную намі тэму, мы звярнуліся да тэарэтычных матэрыялаў і прац вядомых філосафаў, псіхолагаў мінулага і сучаснасці, айчынных і замежных.
Для практычнай часткі нашай работы мы адабралі дыялогі, мову герояў мастацкіх твораў рускай і замежнай літаратуры, якія змяшчаюць ілжывыя выказванні, апісанні, прыклады з гісторыі. У абраных намі актах маўленчай камунікацыі ўдзельнікі размовы звяртаюцца да падману, хлусні, хітрасці - сродкаў невербальных прыкметаў ілжывых выказванняў.
Пошук фрагментаў тэкстаў праводзіўся метадам выбаркі.

ЗАКЛЮЧЭННЕ

У дадзенай рабоце мы паспрабавалі разгледзець паняцце «хлусня», праблемы, якія тычацца гэтага паняцця. Даведаліся пра аўтараў, якія працавалі і працуюць над праблемай падманаў, ілжы. Выявілі, што большасць аўтараў работ, прысвечаных фенаменалогіі хлусні, сыходзяцца ў меркаванні, што хлусня і падман можна аднесці практычна да ўсіх сфер чалавечага быцця.
У другой частцы рэферата намі зроблена спроба паказаць праз урыўкі з мастацкай літаратуры, якім чынам майстры слова дапамагаюць чытачу распазнаць паводзіны героя, якія невербальныя прыкметы адыгрываюць важную ролю ў апісанні момантаў, калі герой ілжэ, нервуецца.
Спрабуючы распазнаць ілгуна, людзі звычайна звяртаюць асаблівую ўвагу на жэстыкуляцыю, выраз вачэй і голас. Ужо даўно вядома, што ў чалавека, які гаворыць няпраўду, назіраюцца зрухі ў звычайных праявах фізіялагічных рэакцый.
Невялікі аналіз атрыманых дадзеных дазваляе зрабіць выснову аб падабенстве ўспрымання невербальных паводзін лгуна як суб'екта і ўяўленні аб магчымасцях яго распазнання.