Вяликае княства Литоускае як адзин з цэнтрау збирання усходнеславянских зямель.

УВОДЗІНЫ
Апошнім часам у Беларусі ўсё больш узрастае цікавасць да роднай гісторыі. Людзі імкнуцца даведацца пра мінулае сваёй краіны, пра вытокі беларускай нацыі.
Пройдзенае народам – гэта не бласт, які абцяжарвае далейшы рух і які таму можна скінуць з сябе.
Гістарычны вопыт – гэта адна з тых неабходных для народа ношаў, з якой ён бярэ патрэбныя для поступу наперад жыццёвыя рэсурсы. З свайго мінулага народ чэрпае ўласныя прыклады як таго, што натхняе, так і таго, што засцерагае ад паўтарэння зробленых памылак.
Дзяржава пад назвай Вялікае княства Літоўскае, Рускае і Жамойцкае (ВКЛ) не існуе ўжо больш двухсот гадоў. Але яна прысутнічае ў штодзённым жыцці як гістарычная і культурная з’ява.
Гаворачы пра Вялікае княства Літоўскае, можна разглядаць гэты час знаходжання беларускіх зямель у яго складзе як своеасаблівы перыяд у жыцці нашых продкаў. Знаходзячыся ў складзе ВКЛ, беларускія землі мелі пэўную самастойнасць. Нядрэннымі былі магчымасці для развіцця культуры. Беларуская мова, як больш развітая і дасканалая, з’яўлялася дзяржаўнай.
Дадзеная праца прысвечана працэсу ўтварэння і развіцця Вялікага княства Літоўскага, высвятленню шляхоў уваходжання беларускіх зямель у склад ВКЛ і г.д.
Мэта – даць характарыстыку працэсу ўтварэння Вялікага княства Літоўскага і дзейнасць князеў у ХІV ст.
Для выканання пастаўленай мэты неабходна вырашыць наступныя задачы:
- Разгледзіць знешнепалітычную сітуацыю ва ўсходняй Еўропе ў пачатку ХІV ст.і шляхі ўваходжання беларускіх зямель у склад ВКЛ;
- Ахарактэрызаваць два цэнтры збірання ўсходнеславянскіх зямель вакол Вільні і Масквы;
- Разгледзіць княжанне Альгерда, Гедыміна, Ягайлы і Вітаўта;
- Разгледзіць крэўскую унію.
Об’ем працы складае 25 старонак.
Для напісання працы была выкарыстана 15 крыніц.
Гэтую тэму можна лічыць актуальнай, так як яе даследваннем займаліся многія гісторыкі, як беларускія, так і замежныя. Шмат прац прысвечаны дадзенай тэме. Таксама шмат аўтараў абралі для сваіх даследванняў гэту тэму. Але ж...

ЗАКЛЮЧЭННЕ
Разгледзеўшы шэраг пытанняў можна падзьвесці наступныя вынікі:
1. 3 сярэдзіны XIII да сярэдзіны XIV ст. у склад Літоўскай дзяржавы ўвайшлі практычна ўсе беларускія землі.
2. Шляхі уваходжання былі рознымі. Болыласць гарадоў і княстваў уваходзіла ў склад новай дзяржавы добраахвотна, прытрым- ліваючыся перш за ўсё ваенна-палітычнай мэтазгоднасці. Так, на дабравольна-дагаворнай аснове ў склад Літоўскай дзяржавы ўвайшлі Полацкая і Віцебская землі. Аб гэтым сведчаць земскія прывілеі вялікіх князёў, якія зацвярджалі статус гэтых земляў у складзе Вялікага княства.
3. Некаторыя тэрыторыі заваёўваліся і ўключаліся гвалтоўна, іншыя адбіраліся ў суседзяў. Трэба адзначыць, што гвалтоўнае падпарадкаванне суседніх княстваў, заваёва мод¬ным слабейшага не было з'явай, выключнай для таго часу.
4. На працягу XIV ст. былі далучаны ўкраінскія і некаторыя рускія княствы. У XIV - XV стст. Вялікае княства Літоўскае межавала на поўначы з Лівоніяй, Пскоўскай і Наўгародскай землямі, на ўсходзе - з Маскоўскім і Разанскім княствамі, на за- хадзе - з Польшчай, на паўночным захадзе - з Крыжацкім Ордэнам (выходзіла да Балтыйскага мора), на паўднёвым усходзе - з Залатой Ардой, на поўдні - з Крымскім ханствам (выходзіла да Чорнага мора).
5. Сталіцай дзяржавы з 1254 па 1323 г. быў Наваградак, пазней - Вільня.
6. Вялікае княства Літоўскае з першых дзён свайго існавання вымушана было прыняць на сябе ўдары нямецка-каталіцкіх захопнікаў. У другой палове XIV ст. найбольш сур'ёзным ворагам княства стаў Тэўтонскі ордэн, які вёў захопніцкія войны пад лозунгамі хрысціянізацыі літоўцаў-паганцаў. Знешнепалітычнае становішча ВКЛ ускладнялася і ў сувязі з узрастаннем магутнасці Маскоўскай Русі, якая імкнулася далучыць чаходнярускія, беларускія і ўкраінскія землі. Складаныя адносіны ў княства былі і з Польскім каралеўствам.
7. Пад час княжання Альгерда тэрыторыя дзяржавы пашыралася больш чым удвая, беларускія землі складалі каля 9/10, а беларускае насельніцтва – 8/10. Менавіта гэта...